Dążymy do najbardziej nieodzownych smaków naszej rozległej kuchni, pełnej ogromnych bogactw. „Jak to danie zostało znalezione po raz pierwszy?” Zupa Ezogelin i Güllaç są gośćmi po imambayıldı.
W rzeczywistości jest to pyszny deser, który zaczynamy widzieć, gdy zbliża się Ramadan, i nadal króluje przez cały Ramadan, a następnie ponownie znika. Ten słodki, którego wspaniałość możemy przeżyć tylko miesiąc, jest gwiazdą-weteranem, który cierpliwie czeka, aż przyjdzie do niego sceniczny porządek, który na scenie wie, jak wykonać swoje legendarne przedstawienie, a potem znowu skromnie znika z pola widzenia.
To także najsmaczniejszy dowód na to, że przy niewielkiej ilości materiału można osiągnąć wielkie i wielkie rzeczy. Skrobia kukurydziana jest dziełem doskonałej harmonii mąki i wody, ponieważ jest sobą. Oczywiście wie, że wiele zawdzięcza orzechowi, mleku i wodzie różanej, które wchodzą w grę po przygotowaniu liści z tych składników. Co więcej, jest dokładnie szlachcicem pałacowym.
Wiesz, są informacje o historycznej podróży Gülli, której historia ukształtowała się w rękach takich eleganckich ludzi jak on. Spójrzmy na historię Gülpaka, który mimo wszystkich swoich fanów nie potrafił pozbyć się nieśmiałości, pojawił się dopiero na miesiąc, a potem zniknął, zawsze odbijał się na podniebieniu kolorem, zapachem i smakiem.
Mówi się, że Güllaç pojawił się po raz pierwszy około 600 lat temu, kiedy ludzie żyjący w czasach osmańskich próbowali zachować skrobię kukurydzianą. Zastanawiając się, jak przechowywać skrobię pobraną w workach, aby nie psuła się, nie infekowała ani nie uszkadzała wilgocią, przychodzi na myśl wymieszanie jej z odrobiną mąki i wody i przechowywanie w formie ciasta. W ten sposób uważa się, że skrobia nie odleci i pogorszy się później.
W ten sposób pierwsze liście brzoskwini róży są przygotowywane i przechowywane w domach. Gdy konieczne jest użycie skrobi, jest ona zbierana z tych twardych liści według uznania, kruszona ręcznie i używana jako skrobia w proszku. Jednak minął dzień, aby zmoczyć te liście skrobi. Tutaj, oczywiście, od razu pojawiło się mleko. Mleko również obserwowało wodę różaną, a liście nie są już tylko materiałem oszczędzającym do konserwacji skrobi, ale teraz stają się koroną stołu. Po wejściu do pałacowej kuchni został wzbogacony o takie składniki jak orzechy włoskie i granaty.
Ze względu na zawartą w niej wodę różaną, nadano jej nazwę „miska różana”, az czasem stała się znana jako güllaç, podobnie jak „zupa mleczna” była ryżowym puddingiem.
Minęło niewiele czasu, a pod koniec XV wieku kuchnia pałacowa rozpoznała go dzięki Ali Usta z Kastamon. Ali Usta, który ostatnie krochmalone ciastka pozostawione mu w dłoniach podczas wyprawy mieszkańców pałacu po Kastamonu mlekiem, dzięki magicznemu pięknu gülli trafił do pałacowej kuchni, a nawet został pałacowym deserem.
Kiedyś, do dziś, cieńszy, biały jak bawełna, widzimy z jednej strony płatków róży. Do przygotowania deseru należy używać prawdziwej wody różanej. Stosunek mleka i cukru nie powinien sprawić, że deser będzie zbyt soczysty lub zbyt suchy. To, co jest do niego dodawane lub na nim, zależy od podniebienia.
Innymi słowy, deser Ramadan, który jedliśmy po 11 miesiącach oczekiwania, jest wyśmienitym dowodem na to, że posiłek przyrządzony z mniejszej ilości składników wymaga większego mistrzostwa.
Przepis jest następujący: Przepis Güllaç
Możemy kupić nawet tych, którzy szukają przepisu, który nie szczędzi wkładu truskawek: Przepis Ramazan Güllacı
