Bulimia Nervosa to choroba, która oznacza, że osoba, z pewnych powodów, staje się słaba i odprężona, wymiotując to, co je. Chociaż jego młodsze rodzeństwo jest mylone z jadłowstrętem psychicznym, sok huyu różni się nieco od anoreksji. Chociaż anorektycy żyją prawie bez jedzenia, bulimie odczuwają przypływ apetytu i decydują się pozostać słabi, wymiotując to, co jedzą.
Bulimia nervosa występuje głównie u kobiet, które odniosły sukces we wszystkich aspektach swojego życia. Pacjent z bulimią, który w ciągu dnia je na przeciętnej diecie lub w zdrowych warunkach życia, pozbywa się łańcuchów i wieczorami zjada niekontrolowane. Znajduje 10000 kalorii, które zjadają podczas jednego siedzenia. Potem wyjmuje wszystko, co zjadł. W umyśle pacjenta pojawia się myśl, że na pewno nie przybędzie na wadze, gdy wyjmie jedzenie z trawienia, i jako taka jest fałszywa.
Proces bulimii psychicznej, który ma niezdrowy początek w porównaniu ze starszą siostrą ortoreksją, jest w rzeczywistości początkowym etapem choroby. Pacjent nie jest zadowolony z wagi jaką przyjął w przyszłości i zaczyna wymiotować w ciągu dnia. Wtedy przychodzi mi do głowy myśl: „Jeśli to wyjmę, mogę jeść tyle, ile chcę”, co wskazuje, że choroba postępuje.
Chociaż pacjenci z jadłowstrętem psychicznym są dumni z tego, co zrobili pomimo swojej skóry i kości, nie dotyczy to bulimii. Żyją z intensywnym uczuciem wstydu. Z tego powodu, gdy pojawiają się ataki jedzenia i następujące po nich wymioty, robią to samodzielnie. Gdy później wymiotują, są odłączeni od życia społecznego. Po odłączeniu się od życia społecznego cykl jedzenia i wymiotów staje się częsty. Żołądek teraz mimowolnie wydala wszystko, co je. Pacjent już osiągnął i przekroczył wagę, którą chciał zrzucić. Po tym etapie doświadcza problemów związanych z aneroksją. Niestety może to stać się ślepą uliczką.
Fakt, że pacjenci z bulimią psychiczną mieszkają w miarę możliwości samotnie ze względu na zakłopotanie, może spowodować opóźnienie rozpoznania. Najbardziej bolesnym sposobem zrozumienia pacjenta z bulimią jest ubytek zębów. Ponieważ ciągłe wymioty uszkadzają strukturę szczęki i powodują utratę zębów.
